OPIS SZLAKU

na podstawie www.golczewo.pl, www.wolin.pl, www.stepnica.pl, Wikipedia.Pl oraz opracowań własnych.

Szlak ma charakter liniowy. Na trasie spotykamy szlaki; piesze Ĺźóty ZP-1011 "Doliną Niemicy", czerwony ZP-1012 przez "Las Golczewski" oraz rowerowy zielony - Miejski Szlak Golczewski na terenach gminy Golczewo i Przybiernów. Na sporej długości pokrywa się ze Międzynarodowym Szlakiem Rowerowym R-66 "Dookoła Zalewu Szczecińskiego" (szlak praktycznie nieoznakowany).  Na terenie gminy Wolin, spotykamy się ze szlakami pieszymi i rowerowymi. Są to niebieski pieszy Świnoujście - Dziwnówek w Wolinie i Gogolicach, Ĺźółty pieszy "Szlak Woliński" w Wolinie oraz niebieski rowerowy Wolin - Świnoujście stanowiący część szlaku R-66. MoĹźemy równieĹź pojechać lokalnym zielonym szlakiem rowerowym do Wisełki.  Pozwala to na odpowiednie zaplanowanie dłuĹźszej wędrówki.

Golczewo - miasto znajduje się w północno-zachodniej części woj. zachodniopomorskiego. Golczewo jest połoĹźone w południowo-zachodniej części Równiny Gryfickiej. W granicach administracyjnych miasta znajdują się dwa większe zbiorniki wodne: Jezioro Okonie i Jezioro Szczucze, przez które przepływa rzeka Niemica. Główna zabudowa Golczewa mieści się na wschodnich brzegach obu jezior. Częściami miasta są: Golczewko, Golczewo-Młyn i Rybaki. Układ miejski tworzą 29 ulice i 2 osiedla mieszkalne. Przy skrzyĹźowaniu ulic Jedności Narodowej, Witosa i Zwycięstwa znajduje się XVI-wieczny kościół pw. św. Andrzeja Boboli. Tutejsza parafia jest siedzibą dekanatu. Przy wyjeĹşdzie z Golczewa w kierunku Przybiernowa stoi wysoka na 33 m baszta - pozostałość po zamku biskupów kamieńskich, z przełomu XIII/XIV w. Znajduje się na niej punkt widokowy, z którego roztacza się widok na Jezioro Szczucze i Jezioro Okonie oraz okolice Golczewa. Symbolem Golczewa jest Ĺźabka.

W Golczewie rośnie 5 drzew uznanych za pomniki przyrody. Na ogródkach działkowych przy ul. Miodowej (działka nr 393) rosną 4 buki czerwone o obwodach od 347 cm do 356 cm. Na cmentarzu niemieckim na działce nr 199 rośnie brzoza brodawkowata o obwodzie 478 cm. Kompleksy przyrodnicze to:

• rezerwat przyrody "Golczewskie Uroczysko" - 3 km na wschód-północny wschód
• zespół przyrodniczo-krajobrazowy "Las Golczewski" - 3 km na wschód-południowy wschód

Kłęby - (Klemmen), wieś z metryką średniowieczną. Na uwagę zasługuje dobrze zachowana ruina wiatraka holenderskiego z 1865 roku. Jest on zabytkiem budownictwa przemysłowego. Zbudowany jest z  cegły ceramicznej (ściany) zaś fundamenty i cokół  z ciosów kamiennych

Buk Kamieński - mała wieś (tylko 34 mieszkańców – dane ze stycznia 2007) znajduje się w powiecie goleniowskim w gminie Przybiernów, w pobliĹźu puszczy Goleniowskiej, 80 km od Szczecina. Buk połoĹźony jest z dala od ruchliwych tras. Zespół pałacowo-parkowy w Buku znajduje się w północnej części wsi, po zachodniej stronie drogi i zajmuje powierzchnię 8,5 ha (powierzchnia wód wynosi 0,01 ha). ZałoĹźenie jest wpisane do rejestru zabytków województwa zachodniopomorskiego (nr rejestru 35 i 1260/94). Pałac oraz połączony z nim współczesny budynek hotelowy są własnością Książnicy Pomorskiej im. Stanisława Staszica w Szczecinie. We wsi znajdziemy równieĹź stary i zniszczony cmentarz ewangelicki.

DuĹźym walorem parku jest 41 okazów drzew o cechach pomników przyrody oraz ciekawe ukształtowanie terenu. W parku występują głównie drzewa rodzimego pochodzenia: stare dęby, buki, lipy i świerki oraz graby tworzące aleje. Bardzo ciekawy układ drzew moĹźna zaobserwować w środkowej części parku; grupa ośmiu lip tworzy tam krąg o średnicy 16 m. Więcej o pałacu i parku.

Czarnogłowy - wieś w gminie Przybiernów (powiat kamieński). We wsi na jej zachodnim krańcu moĹźemy podziwiac ruiny wiatraka z XIX wieku. W wschodniej części ładne jezioro, które powstało na terenach kopalni odkrywkowej. Nad jeziorem kąpielisko, miejsce odpoczynku i biwakowania. Nad jeziorem bardzo często odbywają się zawody wędkarskie jak i jest jednym z ciekawszych miejsc do nurkowania. Dookoła jeziora prowadzi ścieĹźka dydaktyczno - spacerowa.

Rokita (niem. Rackitt, Kreis Cammin) – osada w Polsce połoĹźona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie goleniowskim, w gminie Przybiernów, 4 km na wschód od Przybiernowa. Do 1945 roku nosiła niemiecką nazwę Rackitt. Wieś ulicówka, o luĹşnej zabudowie. W naturalistycznym parku eklektyczny pałac z początku XX w. (obecnie siedziba nadleśnictwa). Do pałacu prowadzi aleja lipowa. Na fasadach ryzality zwieńczone tympanonami, nad wejściem herb. Nadleśnictwo Rokita gospodaruje na terenie 20 262 ha, w tym powierzchnia leśna stanowi 18,9 tys. ha. Nadleśnictwo obejmuje swym zasięgiem 9 gmin województwa zachodniopomorskiego: Przybiernów, Golczewo, Wolin, Kamień Pomorski, Nowogard, Płoty, Stepnica, Świerzno.

Rezerwat przyrody "Cisy Rokickie im. prof. Stanisława Króla" - leśny, o powierzchni 17,4 ha, utworzony 15 lutego 1988, w województwie zachodniopomorskim, w powiecie goleniowskim, w gminie Przybiernów, 3 km na południe-południowy wschód od Rokity, 4,5 km na południowy wschód od Przybiernowa, po zachodniej stronie linii kolejowej Szczecin-Świnoujście.  Rezerwat połoĹźony w Puszczy Goleniowskiej, w siedlisku dąbrowy acidofilnej Betulo pendulae-Quercetum roboris.Celem ochrony jest zachowanie najliczniejszej w Polsce populacji cisa pospolitego (Taxus baccata - ponad 5000 okazów) odnawiającej się dynamicznie udanymi obsiewami naturalnymi oraz ochrona stanowisk innych gatunków roślin chronionych, zwłaszcza wiciokrzewu pomorskiego (Lonicera peridyneum) i śnieĹźyczki przebiśniegu (Galanthus nivalis). Nadzór: Nadleśnictwo Rokita. 

ŁoĹşnica (do 1945 niem. Kantreck, dawn. Marianowo, ŁoĹźnica) - wieś w województwie zachodniopomorskim, w powiecie goleniowskim, w gminie Przybiernów. W latach 1945-54 siedziba gminy ŁoĹźnica. PołoĹźona na skrzyĹźowaniu linii kolejowej Szczecin-Świnoujście z drogą Babigoszcz-Trzechel w odległości 5 km na wschód od Babigoszczy. Otoczona lasami Puszczy Goleniowskiej i przecięta rzeczką Gowienicą. W miejscowości znajduje się przystanek kolejowy ŁoĹźnica leżący na linii kolejowej nr 401 Szczecin Dąbie - Świnoujście Port. Wieś naleĹźała niegdyś do biskupów kamieńskich i kapituły kamieńskiej. W środku wsi znajduje się jeden z największych w województwie zachodniopomorskim kościołów zbudowanych techniką ryglową. Wzniesiony został w XVIII w. (w piśmiennictwie spotyka się dwie daty: 1722 lub 1772). Jego fundatorem był proboszcz katedry kamieńskiej Bogusław Henning von Köller. W XIX w. dobudowano kaplicę grobową - uĹźytkowaną obecnie jako zakrystia. WieĹźa świątyni - trójkondygnacyjna, węższa od korpusu nawowego, równieĹź ryglowa. Z wyposaĹźenia zachowała się barokowa ambona oraz empora chórowa z prospektem organowym z XVIII w. W południowej części wsi znajdują się ruiny jednopiętrowego pałacu z XVIII wieku, przebudowanego w XIX w. Na przełomie XIX i XX w. budowla wzbogaciła się o jednokondygnacyjne skrzydło zachodnie. Pałac sąsiaduje z zaniedbanym parkiem podworskim z aleja akacjową.

Dzisna – (niem. Dischenhagen) wieś sołecka w Polsce połoĹźona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie goleniowskim, w gminie Przybiernów, nad Gowienicą. We wsi znajduje się kościół konstrukcji ryglowej z 1600 r. kilka ciekawych budynków oraz stary i zniszczony cmentarz poniemiecki.

Babigoszcz (niem. Hammer ) – wieś w Polsce, połoĹźona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie goleniowskim, w gminie Przybiernów; przy drodze krajowej nr 3, nad Gowienicą. W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie naleĹźała do województwa szczecińskiego. We wsi znajduje się ośrodek Monar funkcjonujący od 1990 roku. Przez Babigoszcz przebiegala kolej wąskotorowa z Gryfic do Stepnicy, zamknięta dla ruchu pasaĹźerskiego w 1977 r., a w 1996 roku równieĹź dla towarowego. Obecnie tory są rozebrane. Przez wieś płynie rzeka Gowienica,która ma swoje ujście w Zalewie Szczecinskim. Nad rzeką pozostałośc młynai spichlerz w zabudowie szachulcowej. Obok znajduje się ładny budynek,w którym mieści się zajazd "Stary Młyn". Podczas pomiaru (2010 rok) niestety juĹź nieczynny.

Widzieńsko (niem. Hohenbrück, często nazywane równieĹź Widzeńsko) – wieś sołecka w Polsce połoĹźona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie goleniowskim, w południowo-wschodniej części gminy Stepnica.  Widzeńsko znajduje się na Równinie Goleniowskiej, wśród lasów Puszczy Goleniowskiej, nad rz. Gowienica, ok. 8 km na wschód od Stepnicy, przy drodze łączącej Zielonczyn z drogą krajową nr 3 oraz nieczynnej linii kolejowej łączącej Stepnicę z ŁoĹźnicą, obecnie ok. 170 mieszkańców. Wieś została załoĹźona w średniowieczu jako niewielki przysiółek nad rzeką. Pierwsza pisana wzmianka pochodzi z roku 1321. W tych czasach znajdował się tutaj młyn wodny oraz most na Gowienicy (stąd w nazwie słowo brück niem. Brücke-most). Od 1594 własność państwa, zarządzany przez urząd w Wolinie. Od 1668 młyn i tartak przeszły w prywatne ręce, w XVIII wieku powstała leśniczówka oraz kolejne budynki przemysłowe. W XIX wieku wieś miała kształt nieregularnej ulicówki z dobrze rozwiniętą siecią dróg. W 1925 wiele budynków spłonęło w poĹźarze. Trzy lata póĹşniej Widzieńsko liczyło ok. 180 mieszkańców. W 1939 roku było nazywane przysiółkiem.

Dzisiaj wieś zachowała charakter ulicówki, jest z kaĹźdej strony szczelnie otoczona iglastymi lasami Puszczy Goleniowskiej. W północnej części wsi występuje zwarta zabudowa mieszkalna. Są to budynki w większości pochodzące z XIX i XX wieku, w duĹźej części ryglowe, o duĹźej wartości kulturowej i estetycznej. Pośrodku wsi, nad Gowienicą stoi najcenniejszy zabytek: ryglowa leśniczówka z 1829 roku, obecnie przeznaczona na Dom Pracy Twórczej. Z krajobrazu zniknął młyn, zachowała się jednak wzienisiona w latach 20. XX wieku murowana szkoła (obecnie dom mieszkalny). Widzieńsko ma charakter wsi wypoczynkowej. Nad rzeką znajduje się plaĹźa, planuje się postawienie w tym miejscu zjeĹźdĹźalni wodnej. W rzece występuje wiele gatunków ryb, co przyciąga wędkarzy. Gowienica jest równieĹź szlakiem kajakowym, jednak w dół od Widzieńska jest to rzeka dzika i nieprzystosowana do spływów. Na niewielkim leśnym parkingu w południowej części wsi stoi pomnik. Okoliczne lasy to tereny bardzo ciekawe pod względem przyrodniczym, pełne grzybów i jagód, jak równieĹź atrakcyjne dla turystów wybierających się w las pieszo czy rowerem.

Góra Zielonczyn - na południe od Zielonczyna wznosi się góra z Wieżą o wysokości ponad 45 m n.p.m. Jeszcze w latach dziewięćdziesiątych XX wieku stała na niej drewniana poniemiecka wieĹźa widokowa wznosząca się ponad szczyty drzew, jednak ze względu na zły stan techniczny została ona rozebrana. Ze szczytu góry rozpościera się panorama gminy Stepnica oraz Zalewu Szczecińskiego.

Stepnica - Informacje o miejscowości znajdziecie na stronie głównej gminy - www.stepnica.pl oraz w wikipedii.

Stepniczka (do 1945 niem. Klein Stepnitz) - wieś sołecka w Polsce połoĹźona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie goleniowskim, w gminie Stepnica. Nad Zalewem Szczecińskim, w Dolinie Dolnej Odry, sąsiaduje bezpośrednio ze Stepnicą, przy drogach prowadzących do Wolina i Czarnocina, nad rzeką Gowienicą, obecnie 225 mieszkańców. Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z roku 1291. Wtedy książęta pomorscy, w tym Barnim I nadali część wsi joannici Gerhardowi. W 1299 Bogusław IV potwierdził darowiznę przekazaną zakonnikom z Wolina. Od 1361 cała wieś była własnością joannitów. Po reformacji włączona do posiadłości książąt, następnie stała się własnością państwa. W XVIII wieku powstał tutaj kościół ryglowy. W XIX wieku wieś miała kształt wielodroĹźnicy. Znajdowały się tutaj kościół, cmentarz, młyn oraz kilka zagród chłopskich. Świątynia została zniszczona po 1945 roku. W latach 1975-1998 miejscowość połoĹźona była w województwie szczecińskim. Obecnie wieś mocno związana ze Stepnicą.

Obecna zabudowa wsi pochodzi z głównie z czasów polskich. Znajduje się tutaj jednak kilka zagród z XIX-XX wieku, wszystkie murowane. Kościół został zburzony, pozostały jedynie szczątki ewangelickiego cmentarza, kamienny obelisk i stare dęby otaczające teren dawnej świątyni. NajwaĹźniejszym zabytkiem wsi jest zbudowany w 1889 roku budynek mleczarni. We wsi znajdują się ogródki działkowe. Stepniczka nie wykorzystuje w pełni swojego połoĹźenia nad wodą. Jest to jednak miejsce spokojne, a idealnym miejscem do spokojnego wypoczynku jest plaĹźa.

Gąsierzyno (do 1945 niem. Ganserin) – wieś sołecka w Polsce połoĹźona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie goleniowskim, w gminie Stepnica, nad Roztoką Odrzańską, w Dolinie Dolnej Odry (tereny podmokłe, łąkowe), przy drodze łączącej Stepnicę z Czarnocinem. Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z epoki średniowiecza, z 1291, kiedy to książęta pomorscy przekazali część wsi joannitom z Goleniowa. W końcu XIII wieku Friedrich von Hindenbroch oddał część wsi cysterkom i klaryskom z Wolina, które od 1361 przejęły cały obszar Gąsierzyna. Po reformacji na Pomorzu w roku 1534 wieś została zsekularyzowana i włączona do posiadłości książęcej. Gąsierzyno powstało jako wieś o załoĹźeniu ulicowo-placowym, jednak ciągły rozwój i przyłączenie się dwóch szeregówek spowodowało rozróst wsi i przekształcenie się jej w wielodroĹźnicę, zbliĹźoną do widlicy. W XVI wieku zbudowano tutaj kościół, zaś dwa wieki póĹşniej, po wykarczowaniu części lasu powstała nowa kolonia południowa. W 1870 roku Gąsierzyno liczyło sobie ok. 600 mieszkańców. Osiem lat póĹşniej prawie cała wieś, w tym kościół ryglowy, spłonęła w poĹźarze. Świątynię szybko odbudowano, jednak została ona rozebrana po przejęciu władzy przez administrację polską. We wsi znajdowały się dwa cmentarze, jeden przy kościele, drugi w północnej części miejscowości. W trakcie II wojny światowej wieś częściowo ucierpiała. Trwała tu walka, gdy wojska radzieckie wkroczyły do wsi, były one ostrzeliwane przez niemieckie okręty z wód Zalewu i Roztoki. Obecnie wieś o układzie wielodroĹźnicy. Znajduje się tutaj wiele zagród pochodzących z przełomu XIX i XX wieku, w większości są to ceglane i otynkowane budynki murowane, występuje jednak kilka domów i budynków gospodarczych o konstrukcji ryglowej. Do zabytków naleĹźy równieĹź XIX-wieczna stodoła oraz pozostałości dwóch cmentarzy, dzisiaj zarośnięte starodrzewiami i zaniedbane. Wieś ma charakter turystyczny, nad Zatoką Gąsierzyńską znajduje się plaĹźa.

Kopice (do 1945 niem. Köpitz) – wieś w Polsce połoĹźona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie goleniowskim, w gminie Stepnica, nad Zalewem Szczecińskim, w Dolinie Dolnej Odry (podmokłe tereny łakowe i sandry leśne), przy drodze łączącej Stepnicę z Czarnocinem. Kopice są siedzibą sołectwa. Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z roku 1291. W 1318 roku książę pomorski sprzedał wieś klasztorowi w Wolinie. Wtedy znajdowała się tutaj karczma oraz kościół z kamienia polnego. Pod sekularyzacji w roku 1534 (reformacja na Pomorzu) wieś została włączona do własności skiążęcej. Pod koniec XVII wieku działało tutaj ponad 20 gospodarstw oraz karczma. Kopice zostały załoĹźone na planie ulicowo-placowym, jednak szybko rozbudowały się według typu tzw. Haufendorf (jeden z rodzajów wielodroĹźnicy). Rozbudowa miała miejsce w wieku XVIII, wtedy teĹź powstały: wiatrak, kościół ryglowy, cmentarz. Wieś miała charakter rolniczo-rybacki. Mieszkało tutaj równieĹź wielu marynarzy. W 1870 roku Kopice liczyły ok. 1010 mieszkańców, znajdowały się tutaj dwie szkoły, zameczek myśliwski, młyn, wiatrak. W trakcie II wojny światowej wieś ucierpiała (spłonął kościół, płonęły dachy domów). Trwała tu walka, gdy wojska radzieckie wkroczyły do wsi, były one ostrzeliwane przez niemieckie okręty z wód Zalewu Szczecińskiego. Ostatecznie miejscowość została zajęta w 1945 r. przez Armie Czerwoną i została przekazana administracji polskiej. Po II wojnie światowej kościół zburzono, a wieś uległa duĹźemu okrojeniu. Obecnie wieś tworzy nieregularny układ zabudowy, główna droga jest obsadzona wierzbami. Większość zabudowy mieszkalnej to budynki murowane z przełomu XIX i XX wieku. Rzadko moĹźna spotkać budynki wznoszone w technice ryglowej, z których większość uległa zniszczeniu poczas ostatniej wojny. Dużą część wsi stanowi równieĹź budownictwo współczesne – mieszkalne i wypoczynkowe. RównieĹź stare domy zostały w większej części przebudowane. Do zabytków naleĹźy murowany budynek dawnej szkoły z lat 20. XX wieku oraz dwa cmentarze: przykościelny i pomocniczy. Pierwszy jest całkowicie zatarty, znajduje się tam jedynie szpaler lip. Drugi jest lepiej widoczny (ślady nagrobków, ruiny kaplicy cmentarnej), znajduje się tam aleja lipowa oraz dęby. We wsi znajduje się równieĹź pomnik ofiar II wojny światowej. Kopice pełnią funkcję miejscowości wypoczynkowej. W północnej części wsi znajduje się „osiedle” domków letniskowych z lat 80. i 90. XX wieku. Nieopodal znajduje się czysta plaĹźa i płytkie wody zalewu, sprzyjające uprawianiu pływania i windsurfingu. Nad wodą znajduje się przystań Ĺźeglarska, która jest wykorzystywana przez młodych i nieco starszych adeptów tego sportu. Ciekawe okolice – tereny leśne i łąki – sprzyjają rozwojowi turystyki rowerowej i pieszej. Ok. 0,2 km od wsi, na brzegu zalewu utworzono rezerwat „Białodrzew Kopicki”. 

Czarnocin (hist. Ceretin, do 1945 niem. Zartenthin) - wieś sołecka w gminie Stepnica o charakterze turystycznym, nad Zalewem Szczecińskim na Równinie Goleniowskiej (tereny łąkowo-leśne, podmokłe), ostatnia wieś przy drodze prowadzącej ze Stepnicy przez Gąsierzyno i Kopice. Na północ od wsi do Zalewu Szczecińskiego uchodzi Kanał Czarnociński. Wieś została załoĹźona w średniowieczu, po raz pierwszy wzmiankowana w Ĺşródłach w roku 1318 jako Ceretin. W XVIII wieku znajdowała się tutaj należąca do Stepnicy leśniczówka. W połowie XIX wieku własność barona Theodora G. von Puttkamera. ZałoĹźono wtedy tutaj folwark. Osada była połoĹźona pomiędzy dwiema drogami i składała się z kolonii mieszkalnej oraz folwarku z dworem. Znajdował się tutaj park i cmentarz, na północ od kolonii (układ rzędówki) wydobywano torf. W 1870 roku Czarnocin liczył sobie ok. 200 mieszkańców. Do 1905 folwark był uĹźytkowany przez Paula Holtza, zajmowano się tutaj głównie hodowlą, od 1920 własność przemysłowca z Berlina Urlicha Patza, zaś od 1929 fundacji państwowej Staatlische Forschungsstifund der Insel Riems, zajmującej się dzielnością naukową (administracja dóbr Rudolf Lohmann). W latach 40. budowano tutaj duĹźy obiekt przeznaczony na szkołę dla Ĺźołnierzy Wehrmachtu lub oficerów SS. Po 1945 powstało tutaj duĹźe Państwowe Gospodarstwo Rolne oraz kilka bloków mieszkalnych dla pracowników kombinatu. Obecnie zespół folwarczny został w części zniszczony, a pozostałe budynki, dawniej uĹźytkowane przez PGR, dzisiaj stoją puste i sprawiają bardzo negatywne wraĹźenie. Przebudowano dwór z przełomu XIX i XX wieku, który nie stanowi wartości zabytkowej. Z budynków folwarcznych warto zwrócić uwagę jedynie na suszarnię. Większość domów we wsi to PGR-owskie bloki, zachowało się jednak kilka murowanych budynków mieszkalnych sprzed II wojny światowej (lata 30. XX wieku). Zaniedbany jest juĹź prawie niewidoczny cmentarz ewangelicki w południowej części wsi. Do najciekawszych obiektów naleĹźy niewątpliwie park leśny z aleją centralną, łączącą dawny dwór z plażą nad zalewem, rośnie tam wiele ciekawych gatunków drzew. Obok parku znajduje się jeszcze budynek dawnej szkoły, jeden z większych w gminie, murowany, z elementami ryglowymi, o nieznacznej wartości zabytkowej. Park w typie załoĹźenia leśnego z centralną aleją, wytyczoną w osi dworu, prowadzącą do Zalewu. Na północnym skraju parku, bezpośrednio przy szosie, ulokowany jest kompleks budynków dawnej szkoły Wehrmachtu lub SS; budynek główny o wielkokubaturowej formie, murowano-ryglowy, stanowi element zabudowy o wartościach kulturowych, a nawet zabytkowych. Miejscowość posiada dużą bazę noclegową złoĹźoną z dwóch obiektów. Atutem Czarnocina jest czysta plaĹźa oraz płytkie wody Zalewu Szczecińskiego przyciągają amatorów pływania, windsurfingu, zaś kanały i rowy wędkarzy. Okoliczne tereny łąkowe przyciągają turystów pieszych i rowerowych, spragnionych dzikiej przyrody. Rolnicy z Czarnocina posiadają równieĹź stada ciekawych zwierząt: holenderskich krów, pomorskich owiec oraz koników polskich. Na wschód i północny wschód od wsi rezerwat przyrody "Czarnocin", torfowiskowy, o powierzchni 419,38 ha, załoĹźony w 1974.

Skoszewo (niem. Paulsdorf) – wieś w północno-zachodniej Polsce połoĹźona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie kamieńskim, w gminie Wolin. Mozliwe są noclegi pod namiotami. Pierwsze ślady człowieka we wsi pochodzą z epoki neolitu. Ustalono, Ĺźe w wiekach X-XII Wolinianie posiadali dwa folwarki. Najstarsza pisemna wzmianka o wsi pochodzi z roku 1299. Wymieniana jest wtedy jako Scussowe, a była własnością Ratislayusa de Pawelstorpe. Jego potomkowie (juĹź pod nazwiskiem von Pauisdorf) władali wsią do połowy XIX wieku.

Zagórze (do 1945 niem. Sager) – wieś w północno-zachodniej Polsce połoĹźona, w województwie zachodniopomorskim, w powiecie kamieńskim, w gminie Wolin, nad wschodnim brzegiem cieśniny Głęboki Nurt. Pierwsza wzmianka o Zagórzu w Ĺşródłach pisanych pojawiła się w 1380 roku. W dokumencie tym wymieniono należącą do rodu von Flemming miejscowość Sager. Po za Zagórzem ród Flemming posiadał takĹźe inne dwory i pola w okolicach Kamienia Pomorskiego, co sugerowałoby duĹźy obszar posiadłości i to, Ĺźe pałac w Zagórzu nie był główną z nich. W 2003 roku w Zagórzu otwarto największą wówczas w Polsce farmę wiatrową „Zagórze”. 4 lata póĹşniej wybudowano drugą farmę – Lake Ostrowo. Łącznie na obu tych farmach znajdują się 32 elektrownie wiatrowe. Z wyĹźej połoĹźonych punktów Zagórza widoczna jest jeszcze trzecia farma – wybudowana w 2008 roku, znajdująca się w pobliĹźu drogi do Kamienia Pomorskiego, Farma Wiatrowa „Śniatowo”.

Wolin - więcej na stronach Wolina i wikipedii.

POWRÓT DO SZLAKU ZP-1007-z "Stepnicko - Rokickiego"